Her kitap bloggerı kitap listeleri yazar. Ben de istiyorum! (Çok okuduğum için) İşte burada:
- Lawrence Durrell’den “İskenderiye Dörtlüsü”
Justine
Balthazar
Mountolive
Clea
Bu kitaba daha yeni başladım, ilk roman olan “Justine ”i bile bitirmedim, ama şimdiden beni büyülüyor. O kozmopolit şehirdeki eşsiz bir insan topluluğu anlatılıyor ve Durrell onları nasıl karakterize ediyor! Bazen isimler bile benzersizdir: Pombal, Arnauti, Pursewarden, Nessim, Scobie, Mnemnijan,… Ve sonra: “Açıkçası Scobie herhangi birinin yaşında görünüyor; trajedinin doğumundan daha yaşlı, Atina’nın ölümünden daha genç. Ayı ve devekuşunun tesadüfi buluşması ve çiftleşmesiyle Sandık’ta doğdu; Arı’taki omurganın mide bulandırıcı homurtusuyla vaktinden önce doğdu. Scobie ana rahminden lastik tekerlekli bir tekerlekli sandalyeyle çıktı…”
Durrell’in üslubu eşsizdir: yaratıcı, romantik, şaşırtıcı
Görünüşe göre Durrell, çoğunlukla aşk ve diğer zincirlerle birbirine dolanmış meraklı adamlardan oluşan bir panoptikon kurmaya devam ediyor. Onları anlatırken, Alexandira kasabasını (“…insan yalnızca mekanın ruhunun bir uzantısı olduğu için…”) (şimdilik çoğunlukla zengin Avrupalılarla birlikte yaşasak da), uzaktan taç giymiş bir prenses gibi görünen ama yakından tamamen fakir ve boktan olan o asırlık kasabayı karakterize etmek istediği hissine kapıldım.
Ana doğal şey: kum, “tüylü kum tepeleri”, her yerde bulunan toz: “…khamseen daha önce ya da o zamandan beri hiç bilmediğim kadar kötüydü. Gündoğumundan önce çölün gökyüzünün rengi kahverengiye dönüyor, sonra yavaş yavaş kararıyor, bir çürük gibi şişiyor ve sonunda bulutun ana hatlarını, Delta’dan bir yanardağın altındaki küllerin sürüklenmesi gibi yığılan dev aşı boyası oktavlarını serbest bırakıyordu…”
Tüm bu insanlar, tüm anılarıyla birlikte hayatta kalabilecek mi?
Every bookblogger writes lists of books. I want it too! (Since I’m reading much) Here it is:
- “The Alexandria Quartet” by Lawrence Durrell
Justine
Balthazar
Mountolive
Clea
I only started that book, I didn’t even finish the first roman, “Justine”, but already it is fascinating me. An unique collection of people in that cosmopolite city is described, and how Durrell characterizes them! Sometimes even the names are unique: Pombal, Arnauti, Pursewarden, Nessim, Scobie, Mnemnijan,… And then: “Frankly Scobie looks anybody’s age; older than the birth of tragedy, younger than the Athenian death. Spawned in the Ark by a chance meeting and mating of the bear and the ostrich; delivered before term by the sickening grunt of the keel on Ararat. Scobie came forth from the womb in a wheel chair with rubber tyres…”
Durrell’s style is unique: imaginative, romantic, surprizing
And it seems Durrell’s going on with assembling a panopticon of curious guys, entwined mostly by love- and other chains. While telling about them I got the feeling that he means to characterize the town of Alexandira too (“…since man is only an extension of the spirit of place…”) (though for the moment we dwell mainly with rich Europeans), that age-old town appearing like a crowned princess from far away but utterly poor and shitty from near.
Main natural thing: the sand, the “feathery dunes”, the omnipresent dust: “…the khamseen was worse than I have ever known it before or since. Before sunrise the skies of the desert turned brown as buckram, and then slowly darkened, swelling like a bruise and at last releasing the outlines of cloud, giant octaves of ochre which massed up from the Delta like the drift of ashes under a volcano. The city has shuttered itself tightly…”
Will all these people with all their memories survive that?
Jeder Buchblogger schreibt Listen von Büchern. Ich will das auch! (Da ich viel lese) Hier ist sie:
- „Das Alexandria-Quartett“ von Lawrence Durrell
Justine
Balthasar
Mountolive
Clea
Ich habe dieses Buch erst angefangen, ich habe noch nicht einmal den ersten Roman, „Justine“, beendet, aber schon jetzt fasziniert es mich. Eine einzigartige Ansammlung von Menschen in dieser kosmopolitischen Stadt wird beschrieben, und wie Durrell sie charakterisiert! Manchmal sind sogar die Namen einzigartig: Pombal, Arnauti, Pursewarden, Nessim, Scobie, Mnemnijan,… Und dann: „Ehrlich gesagt sieht Scobie so alt aus wie jeder andere: älter als die Geburt der Tragödie, jünger als der Tod Athens. Gezeugt in der Arche durch eine zufällige Begegnung und Paarung von Bär und Strauß; geboren vor der Geburt durch das kränkliche Grunzen des Kiels auf dem Ararat. Scobie kam in einem Rollstuhl mit Gummireifen aus dem Mutterleib…“
Durrells Stil ist einzigartig: phantasievoll, romantisch, überraschend.
Und es scheint, dass Durrell dabei ist, ein Panoptikum kurioser Typen zusammenzustellen, die meist durch Liebes- und andere Ketten miteinander verbunden sind. Während ich von ihnen erzähle, habe ich das Gefühl, dass er die Stadt Alexandira charakterisieren will („…da der Mensch nur eine Erweiterung des Geistes des Ortes ist…“) (obwohl wir im Moment hauptsächlich bei reichen Europäern verweilen), diese uralte Stadt, die aus der Ferne wie eine gekrönte Prinzessin aussieht, aber aus der Nähe völlig arm und beschissen ist.
Hauptsache natürlich: der Sand, die „gefiederten Dünen“, der allgegenwärtige Staub: „…der Khamseen war schlimmer, als ich ihn je zuvor oder danach erlebt habe. Vor Sonnenaufgang färbte sich der Himmel der Wüste braun wie Buckram, dann verdunkelte er sich langsam, schwoll an wie ein blauer Fleck und gab schließlich die Umrisse der Wolken frei, riesige ockerfarbene Oktaven, die sich aus dem Delta auftürmten wie die Aschewolke eines Vulkans…“
Werden all diese Menschen mit all ihren Erinnerungen überleben?
remainsoftheday 